Kick je op de jodenvervolging of heeft nog niemand je verteld dat er in die oorlog ook niet-joodse slachtoffers zijn gevallen? Twintig miljoen Russen bijvoorbeeld... Of [url=http://www.weltkriegsopfer.de/]grasduin hier naar een verhaal[/url] dat bijna niemand weet...
Enfin: top 3. Ik noem gewoon een paar rolprenten die me te binnen schieten.
[i:a5fb6fe485]Die Brücke[/i:a5fb6fe485] (1959, van Bernard Wicki)
Groepje zwaar geindoctrineerde padvindersjongens krijgt aan het eind van de oorlog een geweer in de handen gedrukt om een totaal onbelangrijke brug te verdedigen. De kinderen sterven allemaal een zinloze dood.
Hunde wollt ihr ewig leben
Ook 1959, over de ‘materialschlacht’ die Stalingrad eigenlijk was. Cynisch en uitzichtloos.
[i:a5fb6fe485]Des Teufels General[/i:a5fb6fe485] (1955 met Curd Jürgens) Luftwaffe-generaal verzwijgt constructiefout aan een vliegtuig in de hoop dat de oorlog daardoor korter duurt. Het kost ook hem zijn leven.
Allemaal literatuurverfilmingen, allemaal Duits, allemaal zwartwit.
Oorlogsfilms die gemaakt zijn door de verliezer zijn eigenlijk veel interessanter. De verliezer mag immers niet heroisch zijn en kan zodoende vrij eerlijk weergeven wat voor een ellende oorlog eigenlijk is. Maar toen ik 14 was vond ik dat geschiet ook allemaal prachtig.
In 1977 heeft [i:a5fb6fe485]A Bridge too far[/i:a5fb6fe485] veel indruk gemaakt, de stukken met de brug bij Arnhem zijn in Deventer opgenomen, maar bij het verstrijken der jaren is het toch teveel een gewone big-budget actiefilm gebleken.
De serie [i:a5fb6fe485]Band of Brothers[/i:a5fb6fe485] daarentegen geeft wel een geslaagde inkijk in het soldatenbestaan. Vooral de episodes waarin er eentje in Normandië doordraait en zonder reden onschuldige krijgsgevangenen doodschiet of de afleveringen waarin ze in de Ardennen hun ballen eraf zitten te vriezen relativeren de soldatenheroïek. Toch frappant dat Amerika voor zo’n inzicht 55 jaar nodig had.
